Sa probinsya lang may masarap na mami, goto, arroz caldo, lomi at guisado.
Pede ding sa sariling bayan lang makaktikim ng hinahanap mong pagkain.
Kahit pa Pinoy tayong lahat, may pagkakaiba pa din.
Halimbawa:
*hindi lahat ng Pinoy matulungin, hospitable at mapagkakatiwalaan.
Me nagtanong kung ano daw ang hanap namen. Sabi ko apartment. Isama daw s’ya at ligtas kame kapag kasama s’ya. Kumusta naman ang pagmumukha ng mamang iyon na mukhang hindi pahuhuli ng buhay. Epal s’ya ng konti.
May ilan ding nag-aalok ng tulong at sinasabing libre ang pagtatanong. Ayos si Manong. Hindi naman daw kasi masamang magtanong dahil walang bayad.
Hindi naman maselan ang aking tiyan at panlasa sa pagkain. Ngunit ng minsang matikman ko ang mami sa mga carinderia ng lungsod parang gusto ko na s’yang isumpa.hehe.
Dahil wala ng pera pinatulan na namen yung pagkaing nasa lansangan. Bente pesos lang ang isang order ng mami at arroz caldo. Ng matikman ko, wow! Kahit bulate sa tiyan ko ayaw lumunok, hehe.. tuyot na yung itlog. Maitim na yung piniritong bawang at malabnak ang sabaw, ahaha!! Siguro ganu ang lasa ng pinagbabaran ng pustiso ni ermat..haha!!
PAUNAWA: ang kwentong inyong nabasa ay personal na karanasan ng nag-sulat. Walang intensyong apihin ang mga nagtitinda. Isang paalala lang na sulitin ang bayad sa kanila o kaya mag-aral ng tamang pagluluto na makakatulong para lumago ang negosyo nila..
Haha!!
No comments:
Post a Comment