SA KANYANG SAPATOS

Teacher’s day pala noong isang araw.
Hindi ko naramdaman maliban na lang sa panaka-nakang pagbati ng mga bata.
May nagtetext.
May nagppopost sa wall ko.
Ang humble kong estudyante naman ay kinantahan ako ng happy teacher’s day to the tune of happy birthday. (kantahin n’yo sa isip n’yo.)
Nakaka-tats ng konti.

Hindi ko naman pinangarap na maging teacher.
Naengganyo lang ako kasi medyo malaki ang kabig.
Bawal na ang plastic sa Batangas.

Mahirap maging guro.

Kaya ko namang magpaliwanag ng lesson kaso mahirap maging huwaran.
Hindi ako sobrang mabait na tao.
Maldita nga ako eh.;p
Kapag nalalaman ng mga kaklase at kabarkada ko na nagtuturo ako sa university, nakakaloko ang reaksyon nila.
Wala daw matututunan ang mga estudyante sa akin.
Ok lang.
Yun naman ang gusto kong reaksyon nila eh. Hahaha!

“Hindi mo kailangang magdamit ng magarbo para lang seryosohin ng mga tao.”
I say no to corporate attire.
Pero may mga pagkakataong kelangang sumunod dahil kelangan talaga.

Ito naman ay huntahan lang natin kaya pagpasensyahan n’yo na ako.(^_*)v
Ibibigay ko pa din ang opinion ko.
Blog ko ito eh..:p

Noong unang araw na pumasok ako sa classroom, naka-chuck taylor ako suot ang paborito kong t-shirt blouse.
Malay ko kung magsisimula na pala.
Ang alam ko lang noon kukuha ng subject load.
Pero dahil judgement day ko na, pasok lang sa classroom.
Inaasahan ko na ang reaksyon ng mga bata.
Ganyan talaga.
Kyut talaga ako. ;p

Madaming benefits kapag hindi ako nakasuot ng corporate attire..
Unang-unang, para akong may anting na invisibility.
Hindi ako napapansin ng kapwa teacher dahil nagbe-blend ako sa mga estudyante.
Parang hunyango. Hehe
At ang pinakagusto kong parte, sinusuklian ako ng Mamang Drayber. (^_^)v

Naiintindihan ko naman na kelangang maging presentable.
Kaso,katwiran ko, lalo lang tinuturuan ng panuntunang ito na maging plastic ang mga tao.
Sabi ko nga sa mga bata, mas gusto ko na nakadamit ordinaryo.
Kapag gayak timawa ka kasi mas nalalaman mo kung sino ang tunay sa iyo..
Mas gusto kong inirerespeto ako kahit pa naka-tsinelas lang ako.

Dahil usapang paggalang tayo, babangitin ko na din.
Palagi kong ipinaalala sa mga bata na kahit hindi ako huwarang guro maging asal estudyante man lang sana aking harapan.
Ang susuway, patay. Joke lang.;p

Ang mahirap sa pagiging teacher dapat role model ka ng lahat.
Kaso hindi nga ako role model eh.
Roll model ako. Chareng!
Hindi ko matagalan ang palaging “po at opo” kahit sa mga faculty na kaedad ko lang.
Hindi ako sobrang galang na tao.
Hindi din naman ako bastos.
Pakiramdam ko kasi nagpoproject ako ng imahe na hindi ako.

“Hindi ka maiisalba ng talent mo.”
Napansin ko lang sa ibang estudyante, asa na sa incentives.
Yung wala pa din sa klase pero kapal muks naman kapag pumasok.
S’yempre lagi akong mayabang.
Ibibida ko ang sarili ko.
NA NAMAN.

Noong kapanahunan ko naman nakakasali din ako sa mga extra-curricular activities pero kahit kelan hindi ko pinabayaan ang aking pag-aaral.
Hindi ko inaasahan na magkaroon ng incentives mapwera na lang sa isang subject na boplaks talaga ako.
Mas maige na yung ginagawa mo ang isang bagay na bukal sa iyong kalooban kesa mayroon kang inaasahan.
Salamat sa aking kaibigan sa pagpapaliwanag.
Salamat Mac sa pagpapaliwanag.
Ngayon ko lang narealize ito pero inaapply ko naman matagal na sa pag-aaral hindi lang sa pakikitungo sa tao.

Hindi ko alam kung tutubuan ako ng puso ngayong unang semester ng pag-aaral.
Madami kasing malokong estudyante.
Wala na ngang grades, sutil pa.
Pero handa naman akong magbigay ng second chance.

Iba daw ang gurong dalaga sa may anak na.
Hindi ko pa maiintindihan ang pakiramdam ng may anak na tinu-tuition.
Pero sana tubuan ako ng kunsyensya.
Siguradong hindi ako makkatulog sa susunod na lingo.
Tiba-tiba na naman ang mga tagiyawat sa aking mukha.

Dear Brother God,
Mahirap magturo.
Sana po hindi madelay ang sweldo…
Kawawa naman ang mga sinusustento ko..

HAPPY WORLD  TEACHER’s DAY!!